Gratis coachsessie

Als je nachtmerrie uitkomt

25 oktober 2020

Het leek zo’n normale dag, die bewuste zaterdag in september. Maar niets bleek minder waar. Die ochtend gebeurde er iets waardoor mijn leven behoorlijk op zijn grondvesten schudde. Eén van mijn grootste nachtmerries kwam uit. In dit blog vertel ik je wat er is gebeurd, wat het met mij deed en wat mij geholpen heeft om het hoofd boven water te houden.

Op het verkeerde moment, op de verkeerde plek

Het geluid wat mijn aandacht trok, was een combinatie van gegrom, gegil en gejank. Al snel kwam ik erachter dat mijn poes Molly naast mijn woning werd aangevallen door een Mechelse herder. Toen ik de hond en zijn baasje aantrof, had de hond de buik en borst van Molly in zijn bek en liet niet los. Molly keek mij aan, compleet hulpeloos en verstijfd van angst. De hond gromde en gromde en weigerde los te laten, wat we ook deden. Deze vertoning duurde minstens vijf minuten. Toen liet de hond eindelijk los.

De eigenaar had de hond die ochtend los lopen in de woonwijk. De hond wilde zijn behoefte doen in de bosjes naast mijn huis. En daar zat arme Molly. Op het verkeerde moment, op de verkeerde plek. Die vijf minuten leken uren te duren. Ik stond doodsangsten uit. Ik dacht dat Molly vermoord zou worden voor mijn ogen en ik voelde me compleet machteloos.

Totale paniek

De hond liet los en ik nam Molly direct mee naar binnen. Ze schreeuwde het uit van de pijn. Het was echt afschuwelijk. Inmiddels was mijn overbuurvrouw op het lawaai afgekomen en ze is met mij mee naar binnen gegaan. Gelukkig maar, want ik was compleet in paniek. Ik kon amper bevatten wat er allemaal was gebeurd, ik beefde als een rietje en mijn luchtpijp deed zeer van het schreeuwen. Ondanks mijn eigen paniek hield ik Molly zo goed mogelijk in de gaten. Zij was ondertussen, kermend van de pijn, in een hoekje weggekropen. Mijn overbuurvrouw heeft toen de dierenambulance gebeld.

Het leven van Molly heeft ongeveer 2 weken aan een zijden draadje gehangen. Ze was uitgeput, verzwakt, had veel pijn en at en dronk niet uit zichzelf. Dankzij daadkrachtig optreden van verschillende dierenartsen en liefdevolle zorg knapte Molly uiteindelijk enorm op en ik zie haar elke dag vooruit gaan.

Schuldgevoel

Ik heb de eerste nachten amper geslapen. Ik werd verteerd door schuldgevoel. Ik had tenslotte toegestaan dat Molly naar buiten mocht. Bovendien had ik steeds de beelden van Molly in de bek van die hond op mijn netvlies. Ik had terugkerende gedachten ‘had ik maar dit….’. Of: ‘wat als…..’ Terwijl ik ook wel wist dat het helemaal geen zin heeft zo te denken. Ik wist dat ik daar echt niet mee geholpen was. Toch kon ik het moeilijk stoppen. Ik stond constant ‘aan’ en was superbezorgd.

Terugkijkend op deze periode zijn er een aantal dingen die mij hebben geholpen om deze afschuwelijke tijd door te komen:

Durf hulp te vragen

Ik kon natuurlijk niet de hele tijd bij Molly zijn, want ik moest ook gewoon werken. Gelukkig vond ik mijn moeder en een lieve vriendin bereid om op werkdagen bij Molly te gaan kijken. Zij namen de zorg voor Molly dan van mij over, wat natuurlijk een enorme geruststelling voor mij was.

Zorg goed voor jezelf

De eerste drie weken na de aanval op Molly, voelde ik vreemd genoeg niet dat ik honger had. Mijn hersenen kregen het hongersignaal niet door. Een hele rare gewaarwording, die ik nog niet eerder had meegemaakt. Mijn lijf was dus in staat om een basisbehoefte van mijn lichaam te negeren. Ik moest van mezelf eten op tijdstippen die voor mij gebruikelijk waren.

Door alle stress, de zorgen en het gevoel van constant ‘aanstaan’ was ik doodmoe. Slapen lukte amper. Toch ben ik elke dag bewust op tijd naar bed gegaan. Ook al sliep ik niet of amper, mijn lichaam kreeg wel rust en ik had geen prikkels van buitenaf. Zo kon ik mezelf toch voldoende opladen voor een nieuwe zware dag.

Loslaten

Mijn werk was een goede afleiding voor mij. Ik wist dat ik, naast de dagelijkse intensieve zorg voor Molly, niet veel voor haar kon doen. Het uiteindelijke herstellen moest ze zelf doen. Met die wetenschap kon ik mij ook redelijk concentreren op mijn werk, waardoor ik ook even andere gedachten had. Dat was fijn. Op deze manier kon ik mijn zorgen af en toe loslaten.

Begrenzen

Het is heel belangrijk om jezelf in zo’n zware periode te begrenzen. Ik deed dat door zo goed als mogelijk voor mezelf te zorgen (gezond eten, op tijd slapen) maar ook door hele simpele andere dingen. Een voorbeeld. Er zijn veel lieve mensen in mijn omgeving die weten hoeveel Molly voor mij betekent; familie, vrienden, collega’s, buren etc. Om te voorkomen dat ik iedere keer hetzelfde verhaal moest vertellen, (die energie had ik niet) stuurde ik elke ochtend een Molly-update naar iedereen. Ik nam 1 spraakberichtje op en stuurde dat naar iedereen door. Zo kostte het mij weinig tijd en energie en beantwoordde ik toch de meest gestelde vraag van die periode: Hoe gaat het met Molly? Op deze manier voorkwam ik dat ik de hele dag door aan het appen was om iedereen op de hoogte te houden.

Blijf bij horde 1

Het heeft niet zoveel zin om 10 scenario’s vooruit te lopen, als je nog niet eens precies weet hoe het 1e scenario afloopt. Ga dan ook geen energie verspillen in het bedenken en redigeren van scenario 10. Stop ermee.

Dit heb ik ook regelmatig tegen mezelf gezegd in die tijd, als ik toch weer door ‘holde’ naar horde 5 of 6. Niet doen. Ik zei dan tegen mezelf: ‘Ik leef NU, dit …… speelt NU, morgen zien we wel verder. Eerst maar eens zien hoe dit afloopt’. Dat heeft mij regelmatig geholpen, met name doordat ik keer op keer de bevestiging kreeg dat vooruitlopen op de situatie totaal geen zin heeft.

Uitrusten

Op het moment dat ik dit blog schrijf, is het precies 4 weken geleden dat Molly werd aangevallen. Inmiddels is de rust wedergekeerd bij ons. Molly en ik zijn allebei moe. We rusten veel (Molly iets meer dan ik ) en tja, vanwege Corona ben ik toch al veel thuis, dus doe ik er nu lekker mijn voordeel mee en geniet ik van onze tijd samen.

Wat voorheen zo gewoon leek, is nu zo speciaal. Samen in de tuin zitten, genieten van de herfstzon. Ze zeggen wel eens een kat heeft 9 levens, nou daar ben ik nu van overtuigd. Molly heeft er een aantal verloren in de afgelopen weken. Ik ben ontzettend trots dat Molly de kracht had om zo te vechten voor haar leven. Haar taak op aarde is overduidelijk nog niet klaar.

Corelle

.

Terug naar overzicht

Reageer op dit bericht

Gratis e-book
Dansend door het leven
Website: Webton.nl